2. تا کی چنار بودید؟ خانه­ی شما کجای چنار بود؟

تا سال 1372 در چنار بودم و منزل ما در محله کد خداوند، قلعه بالا قرار دارد.

 3. از تحصیلات و کارهاتون صحبت کنید.

من به مدت 9 سال در نیروگاه اتمی بوشهر در معاونت فنی و مهندسی مشغول خدمت بودم  و تا مرحله پیش راه اندازی (Precommissining) در نیروگاه حضور داشتم. اواخر سال 1385 به اصرار خانواده به تهران آمدم و در حال حاضر در یک شرکت معتبر در زمینه­ی طراحی نیروگاه های اتمی به عنوان سرپرست بخش برق و مخابرات مشغول فعالیت هستم. به دلیل رعایت موارد حفاظتی از پرداختن به جزئیات پروژه و کارم معذورم که از این بابت از شما عذر خواهی می کنم.

4.  از چنار بگویید!

همانطوری که مستحضرید چنار بزرگترین روستای شهرستان اسدآباد است با مردمانی فهیم و با شعور که از دیر باز به میهمان نوازی و غریب پرستی شهرت داشته اند. اما به علل مختلف از جمله اختلافات قومی و عدم آگاهی نسبت به حقوق و مطالبات اجتماعی و فردی خود، این روستا هرگز در حد و اندازه­ی این مردم خوب، پیشرفت نکرده است که امید است با وجود جوانان شایسته  و با انرژی ای چون شما این مهم به تدریج مرتفع گردد.

5. خاطره ای از چنار دارید که برای ما تعریف کنید؟

 در دبستان که بودم معلّمان برای اینکه بچه ها را وادار به درس خواندن بکنند تنبیه بدنی می­کردند در یک روز سرد زمستانی معلّم سال چهارم ما در زنگ جغرافیا گفت که سه سوال می پرسد اگر کسی دو سوال را نتواند پاسخ دهد باید توی حیاط مدرسه برود و دستهاش  به مدت بیست دقیقه زیر برف بگذارد و بعد ده ضربه شلاق را تحمّل کند.  هیچ وقت یادم نمی ره تمام بچّه های کلاس بجز دو نفر (من ویکی از بچه ها) در آن روز تنبیه شدند.

6. حرف آخر؟

در پایان به عنوان یک برادر کوچکتر یادآوری می­کنم که در این راه ممکن است با ناملایمات و حرفهای دلسرد کننده روبرو شوید که باعث شود در ادامه راه خود تردید کنید اما می دانید که انجام کارهای بزرگ مثل کار فرهنگی هزینه های زیادی دارد که باید پرداخت. این مؤسّسه به عنوان یک پایگاه اجتماعی می­تواند مثل پلی بین مردم و نهادهای  دولتی و غیر دولتی عمل کند  و مشکلات و درد دلهای مردم را به گوش مسئولین برساند. شوراهای اسلامی شهر و روستا به عنوان تبلور دخالت مردم در سرنوشت خود در این زمینه می تواند یاری گر شما باشد. تا آنجا که من اطلاع دارم حتّی شهرستان اسدآباد هم هنوز فاقد یک نشریه­ی محلی می باشد که این کار شما به عنوان برگ زرینی است بر تاریخ کهن دیارمان.  به امید روزی که شاهد روستائی سبز و آباد باشیم .بدانید که رنگین کمان پاداش کسانی است که تا آخرین قطرات  در زیر باران ایستاده باشند. در پایان چند بیت شعر ذیل را (از استاد مشیری) تقدیم می­کنم به شما و تمام آنان که معنای شگرف عشق، تواضع، فروتنی، وطن دوستی و آرمان خواهی را به من آموختند : « حالیا معجزه باران را باور کن / و سخاوت را در چشم چمن زار ببین/ و محبّت را در روح نسیم/که در این کوچه­ی تنگ/ با همین دست تهی/روز میلاد اقاقی را جشن می­گیرید »